leef nog!

Buenas dias a todos!

Sorry sorry sorry! Het is een heeele tijd geleden dat ik wat geschreven heb!
De tijd gaat hier zo snel en ik heb het zo druk! Niet te geloven dat ik al over de helft zit! Ook niet te geloven dat Sinterklaas alweer naar Spanje is en dat het bijna tijd is voor kerst en mijn verjaardag!
Ook zo raak om te zien, kerstbomen (nep), slingers, v ersiering in 38/40 graden.
So, wat is er allemaal gebeurd..
Ik ben op het retreat weekend geweest in Santa Domingo, het was een weekend van veel luisteren tot ik er hoofdpijn van kreeg. Veel te horen gekregen wat we dus al fout deden het bijvoorbeeld knuffelen met de kinderen. Toch is dat nu wel te zien, de kinderen hebben niet echt veel respect voor ons heb ik het idee. Nee ik weet het eigenlijk wel zeker. Het is toch de cultuur in het armere gedeelte waar ik nog erg aan moet wennen. Hoe de mannen met vrouwen omgaan, maar ook hoe de vrouwen zich gedragen, het is gewoon niet te bevatten in deze korte tijd. Verder was het heel gezellig in Santa Domingo, we waren met zo’n 30 vrijwilligers, Ecuadorianen , Amrerikanen, Duiters, Oostenrijkers en een Belg en een Nederlander ( wij dus). Het is wel interessant te horen dat sommige vrijwilligers niet meer wisten wat ze met hun vrije tijd moeten doen en in klein Europa verblijven. Het tegenovergestelde van ons .
Het zijn lange dagen die we maken van 6 uur in de ochtend tot het half 10 is en de kinderen slapen. Met geen moment van rust. Afgelopen maand had ik de verantwoordelijkheid over de keuken. Dat houd in dat ik het ontbijt voorbereid, daarna help om de lunch voor zo’n 160 kinderen voor te bereiden, het gaat allemaal nog steeds zo rommelig. Na de lunch ga ik me snel omkleden en hop naar Monte Sinai. Monte Sinai is een heel arm district hier in Guayaquil. De Grond voor de huizen is ook verkocht door een ma n die geen daar geen recht ophad, dus de grond waar de huisjes opstaan is illegaal. Heel veel gezinnen zijn hun huis uit gezet, er mag geen elektriciteit zijn of stromend water. In Monte Sinai heeft proyecto salesiano een oratorio. Hier werk ik in de middagen, ik help zo’n 60 kinderen met huiswerk en speel het laatste uurtje met ze.
In Monte Sinai is het een wereld van verschil, in la escuela de Casa don Bosco vliegen de stoelen en stenen door de klas, de jongens luisteren absoluut niet. Maar ik kom achter steeds meer verhalen en dan ga je hun gedrag wel begrijpen, maar dat maakt het natuurlijk nog niet juist. Er word hier vaak gezegd ja maar ach het zijn kinderen van de straat. Daar heb ik het ook moeilijk mee. In het Oratorio komen kids van 4 tot 12 jaar ongeveer. Ik help voornamelijk met Engels en de kleinste begeleid ik met leren schrijven. Super leuk!
Na dat ik terugkwam van Monte Sinai dook ik gelijk de keuken in om het eten voor te bereiden voor onze internos. Daarna is het tijd om de keuken schoon te maken, meestal eindig ik in me eentje met de troep . Als ik op tijd klaar ben speel ik nog met de kids tot ze naar bed gaan. Tot op heden lazen we ze elke avond verhaaltjes voor het slapen aan, maar er zijn meer dagen dat ze erg stout zijn dat we dat niet kunnen en mogen, boefkes. En dat 5 dagen per week, dan nog de zaterdag. Zaterdag ochtend zijn Sara en ik vaak samen we doen het ontbijt, de jongens moeten hun kleren wassen met de hand, huiswerk maken, bedden opmaken, klusjes. Dat is nog een hele opgave want op zaterdag ochtend, ook al zijn het er maar 5 of 7 ze lijken wel erger dan normaal! Ik moet zeggen ook al zijn we met 7 vrijwilligers bij onze etappe ( waar toch weinig goede communicatie mee is), het is toch fijn dat Sara er is. Ik heb het op momenten moeilijk met hoe de kinderen zich gedragen, ook zoals iedereen weet, kan ik niet zo goed met kinderen omgaan Laat staan deze schoffies, dat had ik me even anders voorgesteld! Het is fijn om iemand te hebben die me tips kan geven op sommige momenten en even tegen me zegt kop op!

Afgelopen maand zijn Gerjan en Michael op bezoek geweest, Michael kwam in de ochtend aan en Gerjan in de avond gelijk met de ouders van Sara. Dat was wel even raar om een paar dagen zoveel Nederlands te spreken. We zijn die middag naar Nigeria geweest. Nigeria is een district zoals Monte Sinai, nog armer denk ik zelfs. De bevolking van Nigeria is veelal van Afrikaanse afkomst. Dit stuk lag eerst onder water maar door de grote bevolkingsgroei is er zand gestort. De huisjes zijn voornamelijk houten hutjes, ook vaak geen elektriciteit en/of stromend water er zijn geen verharde wegen. Het project is bezig om betonnen huizen te maken, verharde wegen en een referentie centrum met ook een Oratorio zoals in Monte Sinai, ook komt er een capilla waar de missen gegeven kunnen worden. Dit gebeurd nu op straat. Dit alles gebeurd onder leiding van padre Marco, hij is echt geweldig!
In Nigeria ga ik kijken wat ik met het sponsorgeld ga doen, ik dacht aan een speeltuin of boeken of spullen voor het Oratorio. Helaas in Monte Sinai kan ik niks doen met het geld hoe graag ik het daar ook zal willen. Maar Nirgeria is misschien nog wel een beter bestemming, de mensen hebben daar zo weinig maar lijken toch zo gelukkig en zijn zo gast vrij! Het is ook heel apart om de jongens die hier naar school gaan en sommige internos te zien in hun huizen. Ook nog een aantekening, ik heb de jongens meegenomen naar de bios! De eerste avond dat we gingen was er de film alleen in het Engels met Spaanse ondertiteling dus we konden niet heen, omdat de jongens de ondertiteling niet kunnen lezen. We gingen toen maar wat met ze eten in het winkel centrum, Sara ging een rondje met ze lopen en toen vond Carlitos het nodig om sokken te stelen uit een winkel. Sara moest dus met een rood hoofd de sokken gaan terug gaan brengen in de winkel. Carlitos mocht dus de volgende dag niet meer mee! De avond daarna gingen we naar een andere bioscoop en het was geslaagd!

Ik ben net terug van Colombia, dat was ook nog wat. Normaal in Zuid Amerika is het zo dat je 3 maanden op een toeristen visum verblijft en dan de grens over gaat en weer 3 maanden krijgt. In Ecuador is dat dus niet zo, we zijn zo’n 100 keer naar het centrum geweest en we hebben nu een missionarissen visum via de Kathedraal! Toch zijn we een weekje naar Colombia geweest. Het was super koud daar in Bogota! We wilde eerst naar Cartagena gaan, maar dat was erg veel weg en zou erg duur worden. We verbleven in Bogota bij een super lief echtpaar! Mijn Colombiaanse ouders! Een super mooi huis en hun neef heeft ons op sleep touw genomen, een mooie grote stad van graffiti tot mooie kathedralen. Ik was voorbereid op het strand dus ik heb 2 alpaca truien gekocht! We hebben samen met hun een kathedraal in de zoutmijnen bezocht! Super mooi was dat!

Deze maand heb ik in de ochtend weer klassen assistentie, alleen helaas in een andere groep dan anders. Ik hoop dat jullie het allemaal begrijpen, mijn Nederlands en Engels is super achteruit gegaan. Ook betrap ik mezelf erop dat ik Vlaamse woorden overneem van de lieve Belg die hier met mij gestrand is! Dus ik kan niet zeggen hoe ik zal praten als ik terugkom. Sommige woorden vergeet ik gewoon even in het Nederlands!
Ik voel me nu goed. De week in Colombia heeft me goed gedaan en wat rust gegeven.En ik heb een lama met crocs aan gezien( dat deed mij ook deugd! LAMAS!<3) Er zullen nog moeilijke momenten komen, maar ik concentreer me op de kleine mooie dingen die ik op een dag meemaak. We slapen ook vaak op zondag buiten, anders hebben we op zondag niet echt vrij en dat hadden we wel echt nodig. Maar het gaat goed met me, ik kan de tijd alleen niet echt bevatten. 6 maanden is echt niet lang, weten jullie nog wat ik zei toen ik weg ging? “maar 6 maanden is zo lang!”
Ik kom ook achter veel dingen van mezelf, ik koester de vriendschappen en mijn familie nog meer, het is echt belangrijk op deze wereld om te hebben wat ik met mijn vrienden en familie heb!
Ik probeer tijd te maken om jullie op de hoogte te stellen.

Saludos, Besos & Abrazos!